6 maanden later

Ik kreeg een mail van Imke van Ubomi Nederland met de vraag hoe mijn laatste week nog verlopen was. Dit is de mail dat ik teruggestuurd heb 6 na mijn reis.

"De laatste dagen in Ubomi waren moeilijk voor mij. Ik wou helemaal niet terug naar huis en toch wou ik zo graag terug naar huis, want mijn zus was net bevallen. Nu 6 maanden later vraag ik mij nog steeds af hoe het gaat met verschillende kindjes waar ik het meeste contact mee had. Ik heb Thobela wel op Facebook waar ik veel aan kan vragen, maar het is toch niet hetzelfde. De maandag van mijn laatste week was ik om 6u ‘s ochtends aangekomen van Kaapstad dus ben ik niet kunnen gaan. Die dinsdag vond ik het moeilijk om te gaan. Ik wou eigenlijk niet meer naar het project omdat het mij pijn deed. Ik wou niet gaan omdat ik zou vertrekken. Het deed me pijn, omdat ik zelf niet aan de kinderen kon uitleggen waarom ook ik weg zou gaan. Ik heb heel hard nagedacht en ik ben toch blij dat ik nog geweest ben. Ik werd even enthousiast onthaald als elke dag en werd overstelpt door knuffels. Ik schrijf dit echt met pijn in het hart, want ik ben mijn hart daar gewoon verloren.. Woensdag had ik afgesproken met een andere vrijwilliger om haar project te bekijken. Donderdag is zij dan meegeweest. Dat vonden de kinderen natuurlijk geweldig. Dat was een dag vol vreugde en gedans. (Ik had de kinderen een Italiaans liedje en dansje aangeleerd en ze kregen er maar niet genoeg van!). We hebben meegedanst met de oudere kinderen in het project. Om nog eens aan te tonen dat dansen niet in ons bloed zit! Dat vonden ze natuurlijk hilarisch en wij ook! Vrijdag was een gewone dag zoals alle anderen. Ik heb de kinderen cupcakes gegeven als afscheid en iedereen een dikke knuffel. Niet vele kinderen beseften echt dat ik wegging. Behalve Imange. Zij wou mij geen knuffel geven toen ik vertrok, omdat zij besefte dat ik niet meer terug zou komen. Zij had de link met de cupcakes gelegd.. Dat was verschrikkelijk. Ik denk nog elke dag een die teleurstellende blik in haar ogen. Ik weet dat het nu lijkt dat ik mijn laatste week niet met plezier beleefd heb, maar dat komt gewoon omdat Ubomi zo een fantastische plaats is en geweldige kansen geeft aan deze kinderen en ik heb het moeten achterlaten… Ze doen daar geweldig werk en ik wou dat ik meer kon doen en langer kon blijven.

Groetjes,

Silvana Valente"

Ik denk nog elke dag terug aan de momenten in Zuid-Afrika en wees dus maar zeker dat ik terugkeer. 

Laatste week

Wat een drukke week! Ik heb geen tijd gehad om mijn blog te schrijven. Dus hier even alle dagen op een rijtje.

Maandag
Ik was véél te moe om uit mijn bed te geraken na de busrit terug van Kaapstad. Dus ik heb spijtig genoeg weer een dag moeten missen. Lief dat ze me hebben laten liggen, maar ik wou supergraag naar Ubomi gaan en niet weer een dag verliezen :(.

Dinsdag
Eindelijk terug naar het project. De kinderen waren zo blij om mij terug te zien. Dat geeft een zalig gevoel. De kinderen kregen eten en toen was het meeting. Dus ik was al bang dat ik de hele dag alleen werd gelaten met de beide klassen. 'Gelukkig' waren ze iemand gaan halen uit de moestuin. Iemand met gezag, zeiden ze. Een man met een tak met doorns is geen man met gezag. Dat is een man waar de kinderen bang van waren. Ik wou ze een zorgeloze voormiddag geven door ze een liedje aan te leren, ze met de blokken te laten spelen, ze te laten dansen, ... maar dit mocht blijkbaar niet. Dit is de grootste cultuurschok voor mij. Kinderen slaan omdat ze kinderen zijn is niet ok. Ik heb de kinderen een Italiaans liedje aangeleerd, maar ze hebben er hun eigen versie van gemaakt! Het originele liedje gaat als volgt: Giro giro tondo, quando bello il mondo, casca la terra, tutti giu per terra. Het resultaat:

De kinderen zijn naar huis gegaan en ik heb het overleefd! Daarna zijn we naar een rugbymatch gaan kijken. Ons team heeft verloren, maar het was superleuk! Mexican wave, geroep, fouten, sfeer, ... Het was geweldig! Daarna naar Barney's dat is een cafe waar ze elke dinsdag ook karaoke hebben. We hebben superveel mensen leren kennen en ons rot geamuseerd!

Woensdag
Woensdag ben ik samen met Sanne naar The White Lodge geweest. We waren beiden enorm moe van onze avond uit. Dus we hebben het rustig aan gedaan. Wat met de mannen gebabbeld, hun verhaal aangehoord en dan naar HDC. Dit is een project waarmee de mannen gaan werken. Hier zijn enkel vrouwen en kinderen. Ik heb verschillende souverniertjes gekocht om deze vrouwen te steuenen. Blijkbaar komen er veel toeristen langs, maar die kopen nooit iets.. Eens terug in The White Lodge hebben we gegeten en buiten gewacht tot Gordon ons kwam halen. Een van de mannen zei: When can I see you again? Zo lief. Blijkbaar is hij het niet gewoon om meisjes rond hem te hebben en dat maakt hem verlegen. Ik vond het echt schattig alleszins! Dan naar huis de hele namiddag niets gedaan en geslapen!

De rest van de week volgt :)

Kaapstad zaterdag en zondag

Ons weekend in foto's. 

Avontuurlijke bui

Pinguins op het strand!

We hebben gewandeld van het meest Zuid-Oostelijke punt naar het meest Zuid-Westelijke punt van Afrika

Kaapstad vrijdag

Wat een weekend. Donderdag was een rustige dag tot we bericht kregen dat we eigenlijk die ochtend hadden moeten vertrekken! Chaos alom natuurlijk. Maar gelukkig heb ik bustickets kunnen regelen en krijgen we een deel (minder dan de helft) van het geld terug van de vliegtuigtickets. Door de 12 uur durende rit hebben we een dag gemist van ons Kaapstadavontuur. Eens aangekomen moesten we ons haasten, want binnen een halfuur vertrok de ferry naar Robben Island. Omdat we als eerste in de rij stonden, mochten we de boot kiezen. Natuurlijk hebben Sanne en ik gekozen voor de partyboot. Met een bar, neonlichten en zalige lederen zetels aan boord. Het was geen goed idee om vooraan te zitten, blijkbaar is dit niet goed voor mijn maag. Na een halfuur misselijk op de boot te zitten, kwamen we aan. Daarna meteen op de bus (wat ook niet hielp voor mijn maag). Het was niet wat we hadden verwacht. Het Robben Island viel voor mij tegen. Ik had niet voldoende achtergrondinformatie en de gids was moeilijk te verstaan. Het uitzicht daarentegen was prachtig. Na de bustour gingen we naar de gevangenissen. Hier wist ik al meer van. Stel je voor dat je net als Nelson Mandela 16 jaar in een cel van 2 op 2 moet zitten en op een matje van 1 cm dik moet slapen enkel en alleen omdat je een beter leven wilt voor je landgenoten? Je zou denken dat zo iets niet meer mogelijk is en toch is hij nog maar 24 jaar geleden vrij gelaten. En het gebeurt nog in sommige landen. Concentratiekampen waren in Zuid-Afrika trouwens ook dagelijkse kost nog voor de Holocaust. Raar wat ze op school als prioriteit stellen.
Dan met de boot terug naar Kaapstad om naar Tablemountain te gaan. Dit was het beste van heel het weekend. We hadden een alternatieve route gevonden waardoor we op rotsen konden zitten onze voeten bengelend over de rand een kilometer boven de zeespiegel. Wow een uitzicht om sprakeloos van te worden. Gelukkig dat ik mij een winterjas heb gekocht want het was ijskoud daarboven! Daarna zijn we naar het huis van Clive (onze tourgide) geweest. Sila had een heel avondmaal voor ons voorbereid. Superlekker en gezellig, maar wat waren we blij dat we in ons bedje mochten kruipen!

Ziek

Na drie dagen ziek in bed gelegen te hebben met koorts, is de werkweek al weer om. Morgen vertrek ik naar Kaapstad dus maandag wordt mijn blog weer aangevuld.

Begin voorlaatste week

Wat een zalig weer vandaag! Reden te meer om de lessen buiten te volgen. Het nieuwe thema is geïntroduceerd: Safety. Dus de kinderen hebben buiten een brandweerman mogen inkleuren. Ik had vorige keer in mijn blog geschreven dat ik wou duidelijk maken aan de juffen dat voorbereiding alles was. Deze boodschap is nog niet doorgekomen, vrees ik. Ik kreeg een lege tekening voorgeschoteld en ik moest het voorbeeld zelf inkleuren. Maar goed! Ik ben hier nog twee weken om deze vrijwilligers kleine dingen bij te leren. Dus ik ben nog optimistisch. De kleinsten kleuren per 2 terwijl de anderen wachten. Dit is zeer goed voor de individuele begeleiding van diegene dat aan het kleuren zijn. Maar je kan niet verwachten dat de rest van de klas zich gedraagt en stilletjes wacht. Untringa 'het onhandelbare kind' begon de andere kinderen te pesten, te slaan, te schoppen, ... Tandi zei dat ik haar een tik op haar hand moest geven. Maar ik ben echt niet een persoon die kinderen slaat en ze bleef dit toen. En ik werd zelfs gek van haar, dus heb ik haar opgepakt en geknuffeld. Dit was mijn eerste reactie en ik stond versteld van het resultaat. Ze stak meteen haar duim in haar mond en klampte zich vast aan mij. Ze had tranen in haar ogen. Toen ik dit 's avonds tegen Gordon vertelde zei hij: 'You know Silvana, it's all about the love you give them'. Van het meest agressieve meisje had ik dit echt niet verwacht.. Nog maar eens duidelijk dat je een boek nooit op zijn kaft moet beoordelen.
De lessen duurden langer dan verwacht omdat het buiten zo goed was, dus het dutje werd overgeslagen. De kinderen mochten na de lunch gewoon spelen. Ik was met Nganga bezig om haar een liedje aan te leren. In het begin klapte ze alleen, maar daarna begon ze het mee te mompelen. Overgearticuleerd en stilletjes, maar zo leuk!
Het liedje gaat als volgt:
Yeeees, Jezus loves me! *clap clap*
Yeeees, Jezus loves me! *clap clap*
Yeeees, Jezus loves me! *clap clap*
The bible told me so!
Het resultaat:

Having fun. Zo zijn we weer klaar voor een nieuwe week hard werken!